به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از مشرق؛در چند وقت اخیر تصاویری نگران کننده از وضعیت سکوها و تاسیسات استادیوم آزادی منتشر شده که خبر از احتمال یک فاجعه انسانی در صورت ریزش و تخریب بخشی از این ورزشگاه پیر را می دهد. این نگرانی کاملا بجا بوده و رسیدگی و تدبیر فوری و لازم را می طلبد که البته چگونگی اتخاذ این تدبیر هم بحث مربوط به خود را دارد.
اما در این گزارش می خواهیم به فاجعه ای بالاتر از تخریب و ریزش استادیوم آزادی یا هر استادیوم قدیمی دیگر کشور بپردازیم؛ فاجعه بی احترامی به هواداران و مرگ اخلاق روی سکوها!
چندین سال پس از به اصطلاح حرفه ای شدن فوتبال ایران، با اجبار AFC و اجرای یکی از الزامات دریافت مجوز حرفه ای سیستم فروش بلیت الکترونیک در کشورمان با کدملی و حضور متمدنانه و معقول راه اندازی شد تا سیستم قدیمی فروش دستی بلیت برچیده شود و شاهد حضور صف های چند هزار نفری پشت باجه های فروش بلیت از چند ساعت قبل از مسابقه و صحنه های تاسف برانگیز برای ورود به استادیوم و البته بازار سیاه بلیت نباشیم. سیستم مدرنی که هر هوادار بدون دغدغه با ارائه کد ملی و انتخاب سکو و صندلی مورد نظر می تواند بلیت خود را خریداری کرده و به همراه خانواده به استادیوم برود. سیستمی که سالهای قبل در سینماها اجرایی شده و به خوبی امتحان خود را پس داده بود.
اما بیایید از تئوریک بودن به میدان اجرا و عمل برویم ببینیم تا چه حد این سیستم در استادیوم ها خصوصا برای بازی های پرتماشاگر جوابگو بوده است؛ چیزی نزدیک به صفر!
توصیف دیدن یک بازی در اغلب استادیوم های ایران (خاصه استادیوم آزادی) را در چند جمله می توان خلاصه کرد؛ برای خرید بلیت در همان ساعات ابتدایی فروش پول زیاد بدهید، با وجود گیت های زیاد ورود، اگر توانستید با تحقیر شدن توسط افراد مختلف و مامورین با عبور از لابلا یا پریدن از نرده ها (حتی بدون داشتن بلیت!) و بعضا بدون چک شدن بلیت و احراز هویت وارد استادیوم شوید، اگر کسی سرجای شما نشسته بود اگر حوصله درگیری و دردسر ندارید، هر جای خالی گیر آوردید بنشینید یا ایستاده و با گردن کشیدن از لابلای جمعیت ۲ ساعت بازی را دنبال کنید و صحنه های خطرناک بازی را نبینید! و صد البته تاسف آور تر از همه این ها ۲ ساعت تمام بوی ماده مخدر گُل و سیگار و وایپ (که ورود آن ها به استادیوم ممنوع است!) را تحمل کنید و در طول حضور در این محیط فرهنگی انواع فحش های رکیک و ناموسی را در حضور کودکان بشنوید، احتمال پرتاب اشیا به سمت خودتان از سوی هواداران حریف را در نظر بگیرید و از این همه مدرنیته و تماشای فوتبال لذت ببرید!
ای کاش متولیان برگزاری مسابقات و مسئولان ورزشی و حتی سیاسی و فرهنگی که در دادن شعارهای قشنگ و گرفتن تصمیمات از قبل اجرا نشده تبحر خاصی دارند و قطعا به استادیوم های مختلف آسیایی و اروپایی رفته اند، این انتقادات و واقعیت ها را سیاه نمایی نبینند و یکبار هم شده به صورت نامحسوس از مبادی تماشاگران وارد استادیوم شوند تا با گوشت و پوست و استخوان عمق فاجعه را درک کنند و مشاهده نمایند که مدرن شدن فروش بلیت چقدر کارآمد شده است و فضای متعفن و تاسف آور فرهنگی و اخلاقی استادیوم ها را با چشم و گوش خود ببینند و بشنوند و این رفتارها را به تماشاگرنما بودن عده ای قلیل منتسب نکنند.
البته که اگر تعارف را با خودمان کنار بگذاریم باید بگوییم استادیوم ها ویترین و الگوی کوچکی از کل جامعه است و این مرگ اخلاق و فرهنگ را در بسیاری از نقاط جامعه می توان به وضوح دید و البته به روی خود نیاورد و به فرهنگ ۲۵۰۰ ساله خود بالید!
اگر قرار است این فاجعه اخلاقی و عقب ماندگی فرهنگی با این سرعت ادامه داشته باشد، کاش استادیوم های پیر و فرسوده کشور مثل آزادی که در معرض تخریب قرار دارند بدون تلفات جانی فرو بریزند تا شاید مدت ها شاهد مرگ اخلاق و فرهنگ و ادب در این اماکن نباشیم.
